تغییرات اخیر در ترکیب دولت و اظهارات روز یکشنبه محمود احمدینژاد در محافل سیاسی و عمومی جدیتر شدن دولت را در پروسه انتخابات نشان داد. از همان ابتدای ریاستجمهوری مشی دولت به همین منوال بوده است.
تغییرات اخیر در ترکیب دولت و اظهارات روز یکشنبه محمود احمدینژاد در محافل سیاسی و عمومی جدیتر شدن دولت را در پروسه انتخابات نشان داد. از همان ابتدای ریاستجمهوری مشی دولت به همین منوال بوده است. تغییرات اخیر دولت هم در همین راستا تعبیر میشود. دولتهای نهم و دهم در طول 7 سال و نیم گذشته حتی موضوعات غیرسیاسی را نیز به نوعی به گود سیاست آورده است. احمدینژاد در این سالها کار خودش را کرده و خواهد کرد، سوال اینجاست که آیا اصولگرایان شانسی برای کسب امتیازات و یا پیروزیهایی در این میانه دارند یا خیر؟ برای جواب این سوال باید مسائل میان گروههای اصولگرا را در دو مرحله «تا انتخابات سال 92» و «بعد از انتخابات» بررسی کنیم. برخی نزدیکان دولت خود را میخواهند پیشاپیش برنده بدانند. در مقابل جریان اصولگرایی منتقد دولت ابزارهای لازم را همانند دولت ندارد و از سویی تیم سیاسی دولت هم دارای استقلال رای و یکدستیای است که به هیچ نیروی سیاسی اجازه نمیدهد آن را تحت تاثیر خود قرار دهد و در عین حال از یک همگرایی درونی برخوردار است که این تیم سیاسی را تبدیل به نیرویی سخت و مقاومتر از دیگر گروههای جناح اصولگرا کرده است. مجموعه اتفاقات ماههای گذشته هم همگی نشان از پیشروی بیشتر دولت و همزمان با آن عقبنشینی اصولگرایان منتقد آن داشته است. در چنین شرایطی اقبال آنها نمیتواند دور از ذهن باشد. اما این پایان دردسرهای اصولگرایان منتقد نخواهد بود، چه آنکه مجادلات سیاسی امروز آنها در حالی رقم میخورد که دولت کنونی در یک ائتلاف گسترده با همین اصولگرایان روی کار آمده است. حالا فرض کنید نزدیکان این دولت مامور تشکیل دولت یازدهم بشوند. آیا در آن صورت جایی برای امیدواری اصولگرایان منتقد باقی خواهد ماند؟ جواب این سوال کاملا آشکار است، آنها در فضای کنونی و با توجه به مناسبات حاکم تنها نیروی مقابل جناح دولت هستند و دولتیها هم فعلا قصد کنار آمدن با آنها را ندارند. در یک کلام همه چیز حکایت از آن دارد که اصولگرایان باید خود را برای روزهایی بس سختتر از این آماده کنند تا طعم واقعی و نتیجه سیاستهای خود را ملموستر دریابند. احمد خرم*
» اخبار مرتبط:
» اشتراک گزاری خبر