» اموات هم به روابط عمومی نیاز دارند!

به گزارش خبرنگار مهر، صبح امروز خبر درگذشت خلیل عمرانی، آموزگار و شاعر 48 ساله انقلاب اعلام شد و اخبار حوزه ادبیات را تحت شعاع خود قرار داد. طبق عرف رسانه‌ها، خبرنگاران خبرگزاری‌ها در پی تهیه خبر تشییع پیکر و تدفین وی بودند که هریک با انتشار اخبار گوناگون، محل و ساعت خاصی را برای مخاطبانشان مخابره کردند.

تشییع از مقابل تالار وحدت، تشییع از مقابل حوزه هنری، تشییع از مقابل وزارت آموزش و پرورش و دست آخر، آنچه تأیید شد، تجمیع دو محل اخیر، یعنی آموزش و پرورش و حوزه هنری بود. بدین نحو که چون زنده‌یاد عمرانی، سال‌ها در کسوت معلم، پای تخته دانش‌آموزانش را با تعالیم اسلامی آشنا کرده، ابتدا پیکرش از مقابل وزارت آموزش و پرورش تشییع و سپس با طی کردن مسافت کوتاهی حد فاصل «ساختمان مرحوم علاقه‌مندان» در خیابان سپهبد قرنی تا حوزه هنری در انتهای خیابان سمیه به صحن این نهاد فرهنگی می‌آید تا شاگردان و دوستانش با وی وداع کنند.

این خبر، نهایتاً روی خروجی خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری قرار گرفت و چون محل تدفین او از ابتدا از سوی خانواده‌اش مشخص بود، اخبار متناقض در این باره منتشر نشد؛ دیر در استان بوشهر ـ که زادگاه این شاعر 48 ساله است ـ مدفن او خواهد بود.

اما ساعتی پیش، اخبار شبکه تهران در زیرنویس خود، باز هم محل آغاز مراسم تشییع پیکر زنده‌یاد خلیل عمرانی را تالار وحدت اعلام کرد و همین خبر با اشتباهات بیشتر در مشروح اخبار به سمع و نظر مخاطبان میلیونی شبکه پنج رسانه ملی رسید.

در خبر شبکه تهران، شاعر درگذشته «خلیل عمران» نوشته شده و مجری باز هم تأکید کرد که محل تشییع جنازه تالار وحدت است. همین قضیه باعث شد تا یک بار دیگر خبرنگار مهر با خانواده آن مرحوم تماس بگیرد. یکی از بستگان این شاعر درگذشته که تلفن همراه وی را پاسخ می‌داد به خبرنگار ما گفت که مراسم از ساعت 8 صبح از مقابل وزارت آموزش و پرورش آغاز می‌شود. این در حالی است که قبلا ساعت شروع مراسم ساعت 9 اعلام شده بود.

این خبرهای گوناگون، خبرنگاران را به یاد رخدادهای تلخ و ناگوار قبلی نظیر مرگ سیمین دانشور یا محمود گلابدره‌ای می‌اندازد که نظم در اطلاع‌رسانی، یکی از شاخصه‌های آن برنامه‌ها بود؛ چرا که در هر دوی این رویدادها، وزارت ارشاد یا دستگاهی وابسته به این وزارتخانه (بنیاد ادبیات داستانی) متکفل صفر تا صد مراسم شده بود.

با این اوصاف، به نظر می‌رسد که اموات هم در روزگار ما به روابط عمومی کارکشته نیازمندند!