» نمي دانستم مرا به وزارت کشور مي‌برند!

حضور عجيب احمدي نژاد در کنار اسفنديار رحيم مشايي در روزثبت نام انتخابات رياست جمهوري با يک اتفاق عجيب ديگر نيز همراه بود و آن حضور عزت الله انتظامي، آقاي بازيگر سينماي ايران ميان اين دو نفر بود.موضوعي که البته روز گذشته با يادداشت انتظامي پشت پرده آن فاش شد.
متن کامل اين يادداشت بدين شرح است:
«پروردگارا کمک کن بتوانم حرف دلم را بزنم...
براي مردم سرزمينم...
شنبه 21 ادريبهشت ماه 1392 ساعت 3 بعدازظهر بود که از دفتر رياست جمهوري به من اطلاع دادند" آماده باشيد ماشين مي‌آيد دنبالتان". خوشحال شدم. ماه‌ها براي ثبت بنياد دويده بودم.چند روز قبل از مراسمِ اعطاي نشانِ درجه يک هنري در بهمن ماه 1391 (که به علت بيماري نتوانستم در مراسم شرکت کنم) ما چند هنرمند منتخب را به دفتر رياست جمهوري دعوت کردند تا از مزاياي مادي و معنوي اين نشان با خبرمان کنند. آنجا درخواست بنياد فرهنگي و هنري را مطرح کردم. چند روز بعد آقاي رئيس جمهور نامه فوري زدند به وزرا ي مربوطه فرهنگ و ارشاد و کار... مدتي گذشت... نتيجه اي حاصل نشد.
ناچار فکر کردم دست به دامن آقاي مهندس مشايي شوم. هفته ي قبل به ايشان پيغام داده بودم که واجب العرضم و براي مذاکرات بايد خدمت برسم. فورا لباس پوشيدم. چيزي نگذشته بود که خبر دادند ماشين آمده. با سرعت رفتم پايين. شخصي که در مسير مرتب با بي سيم صحبت مي‌کرد به کسي که آن طرف خط بود گفت"بله ايشان آمدند." حرکت کرديم. راننده چراغِ گردانِ قرمز رنگ را بالاي ماشين قرار داد، با سرعت خيابان‌ها را طي مي‌کرد و شخص بي سيم به دست هم مرتب خبر مي‌داد که ما کجا هستيم و کي ميرسيم. من جلوي ماشين پهلوي راننده نشسته بودم. مردم با حيرت نگاهم مي‌کردند که مرا با اين ماشين و با اين سرعت کجا مي‌برند!
نزديک کاخ رياست جمهوري با بي سيم شماره، رنگِ ماشين و اسم سرنشينان را گفتند تا براي ورود هماهنگ شود. دستور دادند از درب خيابان ولي عصر داخل شويم. به جلوي ساختمان رسيديم. محوطه پر از مردهاي پير و جوان و پليس بود. مرا پياده و بلافاصله سوار ماشين ديگري کردند. مدارک و اسناد موزه قيطريه و بنياد را با خودم برده بودم، حتي براي آقاي بي سيم به دست هم مطالب خودم را تعريف کردم. خيلي با محبت گفت"چيزي نيست. انشاالله همين امروز تمام ميشود."
ناگهان آقاي مشايي سمت ماشين ما آمد شيشه ماشين را پايين کشيدم و گفتم مختصرعرضي دارم که به کمک شما احتياج است. گفت با ما بياييد همين امروز انجام مي‌دهم. آقاي مشايي سوار ماشينِ بزرگِ سفيد رنگي شد و ما بلافاصله پشت سر او حرکت کرديم. بالاخره بنياد داشت ثبت مي‌شد... دوندگي هايم به نتيجه ميرسيد و نگراني هايم رفع ميشد..."بنياد فرهنگي و هنري عزت الله انتظامي"... ناگهان ديدم ميدان فاطمي هستم... گلدسته‌هاي مسجد نور... ماشين با سرعت جلوي يک درب آهنين ايستاد. تازه فهميدم اينجا وزارت کشور است! همه جا پراز پليس بود. ماشين آقاي مشايي جلوتر رفت. به محوطه که رسيديم من را از راهروهاي طولاني بردند... به جايي رسيديم که مملو از جمعيت بود. آقاي رئيس جمهورو مشايي و عده اي ديگر، همه آنجا بودند. مرد جواني آمد و مرا همراه خودش باز به راهروهاي تودرتو ديگري برد. واقعا خسته شده بودم... مجبور بودم با عصا پا به پاي او راه بروم. به سالن بزرگي رسيديم. آنجا يک صندلي سه نفره فلزي آبي رنگ ديدم خودم را به آن رساندم و روي صندلي وسط نشستم. مردِ جوانِ همراهم گفت بايد برويم جلوتر. گفتم نمي‌توانم از اينجا تکان بخورم.به‌هرحال او رفت و مرا تنها گذاشت. نمي‌دانستم آنجا چه خبر است فقط پر ازسروصدا و آدم‌هاي جورواجور بود... کمي گذشت... درب سالن ناگهان باز شد و جمعيت حمله کرد داخل. صندلي اي که من روي آن نشسته بودم يک وري شد و به زمين افتادم. فقط سعي مي‌کردم به زحمت پاهاي جراحي شده ام را حفظ کنم که لگد نخورند و زير دست و پا له نشوم. با داد و فرياد من بالاخره دو سه نفر به دادم رسيدند. صندلي را درست کردند و من را روي آن نشاندند. جمعيت به داخل سالن هجوم برد. حيران مانده بودم چه کار کنم؟ ناگهان ديدم آقاي مشايي و آقاي رئيس جمهور و چند نفر ديگر که همراه آنها بودند از روبرو به طرف من مي‌آيند. آقاي مشايي طرف چپ من و آقاي رئيس جمهور طرف راست من نشستند. ناگهان اطرافمان پر شد از دوربين‌هاي عکاسي. آقاي مشايي گفت"چي شده؟ يه خرده شاد باشين!" من حرفي نداشتم که بزنم. عکاس‌ها تند و تند عکس مي‌گرفتند. عکسشان را که گرفتند محل را ترک کردند و من بازهمان جا بهت زده وسط آن صندلي سه نفره تنها ماندم. مرد جوان که آمد مرا ببرد خانه گفتم چه شد؟ گفت"امروز که ديگه نميشه بعدا انشاالله اوراق و براتون مياريم"...
مردم سرزمينم!
من براي شما هميشه همان عزتم، هماني که از سيزده سالگي در تماشاخانه‌هاي لاله زار با تشويق‌هاي شما بزرگ شده ام... هماني که همراه شما با درد‌هاي ايران بسيار گريسته ام و با شادي هايش لبخند‌ها زده ام... براي شما من هميشه همان عزتم... بچه اي از سنگلج...
بنياد فرهنگي و هنري يادگاري است از من براي جوانان و مردم سرزمينم... آرزومندم اين ميراث ماندگار را همراه شما بنا کنم...