» تا که تاس به سوی حاج بهرام بیندازد؟

دکتر بهاره حسینی -سن ام قد نمی دهد ،اما فکر ام توامان به تحلیل و تفسیر شخصیتی نشخوار میکند که نه او را دیده و نه هم کلام اش شده ام! به راستی او کیست؟ چرا هیج تاریخ نگاری از ایل و قبیله اش بس نمیکند تا که تاس به سوی حاج بهرام بیندازد؟ یا که تاج تاجگردون نمی چرخد؟
پیر معلم علم دیده و علم به دوش کشیده! نمی شناسمت؛ نه که از ناشناس بودن توست، بلکه از بی مبالاتی من و ماست! تا به روزی که دریچه ای گشودند و قرعه فال به نامِ نام تو آمد و گذرا دلمشغول شدیم به استاندار بودنت. که همین به دروازه ای بدل گردید تا که خوبتر از خود بشناسمت! نه به عجب که عجیب است نامی فراموش شده، به چه سرابی، به یکباره و تحت فقط یک عنوان نامانا، غرش زده بر میلیونها کامنت ناخوانده و حک شده بر افکار پریشان حالان و حال ما!
حال می نگرم به تو. به سکوت تو. به سکوت حسین ها. به سکوت اطهار الاجمعین. سکوتی به حفظ وحدت جامعه. سکوتی به پیدایش مرتدین و دروغین دروغ پردازها. سکوتی به فعال شدن منافقان پیش رو و زاده شده. سکوتی به کمی یاران و حامیان به منصب رسیده. سکوتی به حفظ کیان و بقای اسلام. به سکوت عوامی مردم و احیای فرهنگ قبیله ای. به سکوت حرکت خشونت طلبانه و مستکبرانه. به سکوت نگه داشتن حرمت دین. به سکوتی که من گمنام، نامی از تو را مالک باشم.
کوچه های ولایت پر پیچ و خمند. ته کوچه معلوم نیست. ولی من صبح را دیده ام، چون پاهایم از روی تم چیزک و شیشه و حشیش و قلم و اندیشه و فمینیسیسیم و دادائیسیسیم و سمبول سنبولها و بارش های رام و آرامشهای پس از طوفان و حتی طوفان آتشفشان شده زیر خاکستر را دیده ام. صبح نزدیک است نه که به دولت امید بلکه به امید دولت مانا و پابرجا.