» یادداشت به قلم علی مندنی پور: توپچی‌هایی که با چشمان بسته شلیک می کنند!

این روزها با خود کلنجار میروم که خدایا مارا چه شده است، به چنین بلائی گرفتار آمده ایم!

کجای دنیا ، رقابت،آن هم رقابتی در قدّ و قوّاره ریاستِ جمهوری که این روزها چشمان میلیونها شهروند به بینش،منش و روشِ نامزد هایش، به عنوانِ الگو بر صفحه ی تلویزیون دوخته شده، چنین برخوردهای ناروا و بد اخلاقی ها ی دون شان را با این روشِ اداره و بی برنامگی سراغ دارید؟

چه، چیزی که به جواب نمی رسد ، همان پرسشی است که مجری زبان بسته با داوطلبان حاضر در مناظره در میان میگذارد!!
مجری که نقش تماشا گری مودّب را بعهده داشته واِنگار وظیفه ی دیگری برایش تعریف و تبیین نکرده اند!

امروزه عاملِ بنیادی رشد و توسعه پایدار و متوازن در عرصه ی اقتصاد ، اجتماع ، فرهنگ و سیاست همانا آزادیِ بیان و به تَبَع آن نقد ونقّادی و آگاهی بخشی است؛ اما نقد و نقّادی منصفانه و مسئو لانه ، نه آنگونه که این روزها دیده و شنیده می شود ، نفی واقعیّت های عریان! و کلّی گویی های بی اساس و غیر کارشناسی.

کیست که نداند، آنچه از برنامه کاری ، در چنته ی این بزرگوارانِ تازه نفس دیده می شود، همانا احتمالا ، یادداشت کوچکی است در جیب و توصیه های حضوری و تلفنی به اصطلاح تیمِ همراه و دوستانِ مشفق در ذهن!

از خود می پرسیم ، این چرخشِ ۳۶۰ درجه ای در گفتار و کردار و رفتار پاره ای از نامزد های پای کار انتخابات ریاست جمهوری برای رسیدن به کرسی صدارت ۴ ساله با یک دنیا مسئو لیّت ، و این همه هزینه ی سنگین مادی و خاصّهِ معنوی در بعد فردی و اجتماعی ارزشش را دارد؟

از خود می پرسیم، اینان با خدای خودشان به خلوت ننشسته و تا این زمان از خود نپرسیده اند، قبل از این دوره کجا تشریف داشته ، چه عملکردی از خود نشان داده و از همه مهمّ تر چه دفاعی از حقوق مردم بعمل آورده و رَه آورد قابل قبول شان در این میانه برای شهروندان چه بوده است؟

آیا دست کم مسئولیّتِ شخصی خویش در ریختنِ بقول خودشان ” این همه آوار “بر سر مردم را می پذیرند؟

اگر می پذیرند،برای رضای خدا و در راستای خدمت به مردم ، قدم بدین وادی خطیر وپر خطر گذاشته اند،که ظاهراً چنین است؛ و چنانچه شاهد و ناظریم این چند روزه فکر و ذکرشان مردم ، ورد زبانشان مردم و همّ و غمّشان دفاع از حقوقِ محرومان و مستضعفان در کلام است!
آیا در خلال ۳ دهه و نیم گذشته و بویژه با وجود آن همه عیب وایراد و فشار بر مردم ، در دوره زمانی ۸ ساله صدارت آن “پدیده ی قرن ! و معجزه هزاره سوّم و بیننده هاله ی نور و افشاگر راز کشف بزرگ هسته ای آن دختر دبیرستانی در زیر زمین خانه و… با آن همه ریخت و پاش و غارت و اختلاس و عقب گرد در تمامی زمینه ها که از قضا دایه های آن عزیز دُردانه و از جمله خودِ بزرگواران جدیداً و از سر ناچاری
به آن اذعان داشته اند، تاکنون این زحمت را بر خویشتن خویش هموار فرموده اند، که فقط یک جمله از کتابِ قطور مصیبت های وارده برمنافع و مصالح کشور و مردم از قِبَلِ سیاست های ویرانگر آن مدّعی اداره ی امورِ جهان را از بلند گوهای همیشه در اختیار مطرح بفرمایند؟

آخر خودتان قضاوت بفرمایید ،
منِ شهروند، قسمِ حضرت عبّاس این بزرگواران را باور کنم و یا دُم خروس را؟

در گذشته ، در اَفواه عمومی سخن از این بود که حافظه ی تاریخی ملّت ما ضعیف است ، بنا به دلائلی منکرِ این واقعیّت نمی توان شد، امّا در دنیای امروزی با دسترسی به این همه ابزارِ اطّلاع رسانی و امکاناتِ تکنو لوژیک

، در حال حاضر این دیدگاه صدق نمی کند.
همه چیز را همگان دانند و بخاطر می آورند و در صورتِ نیاز با مراجعه به سوابق در آنی بخاطر خواهند آورد!

چرا این همه بی انصافی ، مگر نه این است که همه ظاهراً سنگ ایرانِ آباد ، آزاد و مستّقل را به سینه می زنیم؟

پس رواست در چگونگی داوری مان تجدید نظر کرده و قبل از اینکه یک جوال دوز به دیگران بزنیم ، دست کم ،دردِ یک سوزن کوچولو را بر خود تحمّل کنیم.

پرسشی که در اذهانِ عمومی متبادر می شود این است :
با توّجه به ادّعای این بزرگواران مبنی بر اشرافِ کامل بر مسائل و مشکلات و از همه مهمّ تر شناخت کامل از “ظرفیّت های” موجود کشور ، فکر نمی کنیم ، ادّعاهای مطروحه در حوزه های گوناگون بویژه در آنچه به اقتصاد و ایجاد شغل و پرداخت یارانه و کارانه و … مربوط می شود، به هیچ وجه با ظرفیّت ، داشته ها و توانِ کشور در کنار کوهی از مشکلات و موانع مبتلا به درون مرزی و برون مرزی امکان پذیر نبوده و نیست ؟

آیا طرح ادّعاهایی اینچنینی و بهتر بگوییم بر داشتن سنگ های بزرگ در این مقیاس در قالب قاعده کلی گویی قرار نمی گیرند وخود نشانه ای از “نزدن” و “عمل نکردن “و بعبارت دیگر مصداقِ بارزِ “وعده ی سرِ خرمن” در فرهنگ عامّه نیست؟

و آیا در پیش گرفتنِ چنین روشی ، به درختِ تنومند و کهنسال فرهنگِ این مرز و بوم آسیب جدّی وارد نیاورده و نمی آورد، و چنین حرکت هایی عوام فریبی تعبیر و تفسیر نمی شود و نمک پاش دلِ ریش مردم نیست؟

آیا به تَبَعات و نتایج نا خواسته و اسف بار ادّعاهایی اینچنینی و بدون پشتوانه و ارائه اعداد و ارقام و اثراتِ مخرّبِ این روش سوهان گونه ، بر روح وروانِ این مردم واقفیم ؟

آیا وجودِ این همه آسیب اجتماعی، اقتصادی ، فرهنگی و سیاسی را محصول و عملکرد دولت فعلی میدانیم یا آنکه قبول می کنیم ،میراثِ نامیمون بجای مانده از گذشته به ویژه از دو دوره صدارتِ پو پو لیستی احمدی نژاد و همکاران است ،هم او که
کشور را به قهقرا برد و برای ایران و ایرانیان سر شکستگی آفرید! هم اینک زخم باز کرده ومردم را به شدّت می آزارد و کِشته ای است، که ریشه در سیاست های غلط گذشتگان دارد و امروز در این مزرعه ی سوخته سر بر آورده است ؟

راستی از خود پرسیده ایم ، چرا فقط در همین بُرهه ی چند هفته ای انتخابات و بطو ر معمول هر ۴ سال یک بار بیادِ فقرا و مستمندان افتاده و بدنبال شناسایی و نجاتشان از این وضعیّت ، لشکر براه انداخته و فکر می کنیم با پرداخت قطره چکانی حقوق حقّه این بندگان خدا ، لب شان را تر و فعلا ازچنگال مرگ رهایشان می سازیم؟

غافل از آنکه نسلِ جدید با حقوق خود آشناست و با قطره چکان سیراب نخواهد شد .

انصاف بدهیم،گرم کردن تنور انتخابات با وجه المصالحه قرار دادن” حیثیّت نیازمندان” وپر کردن سبدِ رای با سوزاندنِ هیمه ی آبروی فقرا و به زبان دیگر” مستضعفانِ” دیروز و “آسیب پذیر های” امروز
برای رسیدنِ به اهدافِ شخصی ، گروهی ، خطّی و باندی، بی حرمتی به ساحتِ انسانیّت و اهانتِ آشکار به شانِ این جماعت است و بس!

یا حقّ