» القاب میرشکال، سردار وامیر، مهندس ودکتر می بخشند وگاهی با دسته بیل به جان هم می افتند

واقعاسرزمینی مهم ومبهم است، روزگاری رئیس پاسگاه هایش قربی بیش از فرماندار داشتندوشوکت گروهبان دومی هایش زبانزدبود. انقلاب، همت وغیرت آنها راستود، با تفنگ و فشنگ خودشان به نبرد باعراقی‌ها رفتندودرهمه‌ی این سال‌ها دستشان بر ماشه بود وبرگ رای. قدرت رامی ستایند، دوست دارنظام ونظامی هستند، برای رسیدن به نتیجه، مسیر و روش مهم نیست، همه چیز درخدمت دستیابی به هدف تعریف می شود. 

عزت بخشی به دیگران را عزت سرزمینشان می دانند، مرعوبی و مرئوسی رادرهم می آویزندوشوق رئیسی دارند.

شعر توصیفی وتمجیدی می سرایندوالقاب میرشکال، سردار وامیر، مهندس ودکتر می بخشند وگاهی با دسته بیل به جان هم می افتند.

 جان کلام واندیشه‌ی نامزد انتخاباتی رابا شمارش وآمار ماشین های قطارشده وانبوه جمعیت می‌سنجند. همیشه رمزورازی درمیان دارند تا آنجا که با رمز یاحسین، یاعلی، یامهدی، یازهرا رودرروی هم می ایستند وزمین وآسمان را به گلوله ی تفنگ هایشان می بندند، گویی جنگ  درگرفته باشد. 

چهره واقعی، سطح آرزوها، ناتوانی حزبی، قوم سالاری، دروغ پذیری، میل به سنت گرایی، ناکارآمدی تحصیل کردگان، سطح امید به آینده، فخرفروشی، خودبزرگ بینی وآستانه‌ی تحمل آنها را فقط درزمان انتخابات می توان به خوبی دید.

کهگیلویه‌وبویراحمدی ها تعصب خوب یا بد این روزها را تا چهار سال دیگر باخود حمل می کنند، دوباره همه چیز را تکرار می کنند گویی دراین چرخش امیدواری «تاریخ» مطلب فراموش شده‌ای است ومفهومی ندارد.

بقلم: (حسن غفاری)