» جامعه کهگیلویه بزرگ داغدار یک فرهنگی دیگر / آغا معلمی که هم بزرگ ایل بود وهم از مشایخ

درحالیکه بیشتر توجه ها در شبکه های اجتماعی به درگذشت استاد ادبیات و دبیری خوش سخن ودلسوز میرفتاح شفیعی پرداخته شد ، افول زنده یاد علی حسن حیدری در همان روز بهاری ،برگرده علاقمندان به فرهنگ و تعلیم وتربیت دوچندان سنگینی کرد.

آقا معلمی پرتلاش و کم تمنا که هم از بزرگان ایل بود هم از مشایخ ، با کارنامه ای پر از ستاره های سفید برای جنگ در دوجبهه باجهالت و دشمن بعثی.

اوبه بقول بهمن بیگی که گفته بود: 

اگر به اختیارم بود بهترین‌ها، باهوش‌ترین‌ها، خلاق‌ترین‌ها، دلسوز‌ترین‌ها، توانمندترین‌ها را به کسوت معلمی درمی آوردم ، به گواه دست پروده های دبستانی آن روزها همانی بود که بنیان گذار آموزش وپرورش عشایر میخواست .

"حیدری"راباید یکی از همان بهترین های بهمن بیگی دانست که پایه به پایه با کودکان روستایی روز و شب گذراند .

او به آبادی رفت برای روشن کردن چراغ علم آموزی و تحول در سرنوشت معصوم دلان روستایی، تا کودکان خواندن شعر و قصه‌های شاد و بازی با گچ و قلم برای آنها حسرت دائمی نباشد.

تا بجای بلند شدن باصدای گلوله بزرگ ترها ،بشوق تعلیم برخیزندوراه تعالی را به کمک آقا معلم درپیش گیرند

همت و سخت کوشی و خستگی ناپذیری در اوج شداید و تنگناها، نفوذ کلام و زبان آوری در ارتباط با مردم شگفت انگیز بود.بی سبب نیست که همواره چه در میان دانش آموزان، چه در میان فرهنگیان ، چه در فامیل ،بستگان و دوستان از جایگاه بلند اجتماعی و مردمی برخورداربوده ای که حرفت انگار سند سجل شده مورد تاییدی بود که اثرگذاری آن برگرفته از احترام متقابل به جایگاه آدمی از کوچک تابزرگ بود.

او رفت با سینه ای پر از زخم های برجامانده از جنگ تحمیلی که گاه گاهی راه نفس را تنگ میکرد و هرگز چیزی نگفت و نخواست چون سنگ زیرین وجودش بر صبر و تحمل چیده شده بود .

آغا معلم رفت ولی در خاطره ها ماند همه آن الفبا های نوشته شده در تخته ها ،ثبت است بر ذهن ها لبخندهای ملیح معلمانه که دیدنش آرزوی بچه های روستا بود و عادلانه حاتم بخشی میکرد در آن روزگار.

 

خداحافظ آغا معلم بخشنده ومهربان....