» تحلیلی بر کاریزمای سیاسی و رهبری سردار هاشمی پور...

از آنجا که در بحبوحه ی ورود به انتخابات مجلس شورای اسلامی در سال۱۴۰۲  میباشیم و برخی رجل سیاسی در حوزه ی کهگیلویه ی بزرگ مراحل اولیه ی ثبت نام خویش را به ثبت رسانده اند، بر آن دیدم تا تجربه و شناختی از برخی چهره ها به مردمِ سرزمین حماسه و آفتاب ارائه بدهم با این توضیحات که: این نظریات بر پایه ی تجربه ی شخصی می باشد که قابلیت نقد و پاسخ گویی را از طرف شخصیت های مورد تحلیل خواهد داشت و نه سایرین. دوم اینکه بر پایه ی حداقل پنج سال دوستی و همکاری و تحلیل به نگارش می رسند که براین اساس ، نمونه ی آشکار عملکرد دوستان مورد تحلیل میباشد.

در حوالیِ همین روزها، شاهد آثار و قلم زنی های فراوانی در مدح حاج عدل هاشمی پور هستم که در گروه ها و سایت ها و محافل خبری منتشر  و باعث هیاهو و نقد و تحلیل فراوان  در افکار عمومی می شوند. این جانب به عنوان یکی از اولین هایی که در رسانه ی سردار هاشمی پور فعالیت داشته وبرایشان گزارشات و مطالبی نگاشته و به هواداری ایشان شهره بوده ام، اکنون و در برهه ای از تاریخ ؛ ضمن احترام به دوستان قدیمی؛  افراد نوپا و تازه قلم و تازه قدم را بابت ورودشان به دنیای قلم می ستایم و بابت تعریف ها و تمجیدهایشان نقد می کنم زیرا آنچه انان در آیینه می بینند، ما در خشت خام دیده ایم. این جانب ضمن احترام برای فعالیت های عمرانی و تجارب سازنده ی سردار هاشمی پور، عمران و آبادانی را حاصل فعالیت گروهی کارگران و مهندسان پیر و جوان دیده ام و نقش یک مدیر ارشد تنها یک سیکلِ تشریفاتی بوده و لاغیر. قدرت چانه زنی به قوانین رایج مملکت مربوط بوده و تنها پیگیری که از طرف مقامِ ارشد اجرایی صورت گرفته نتیجه ی رانت ها و آشنایی  و دست های پشتِ پرده بوده و می باشد...

این که برخی ها در تشخیصِ حق و حقیقت به ناصواب رفته و تلاش می کنند تا با ارائه ی آمار و انتشار برخی مطالب،  کسی را محکوم و حتی برایش حاشیه بسازند، محکوم بوده و میباشد و لازم است تا آگاه باشند که تنها بر توانِ دانش و قدرتِ فعالیت گروهی و پایگاه اجتماعی خویش اتکاء ورزند و ساحت دیگران و حرمتِ قلم را همانند دامن و قلبِ خویش آلوده نکنند. اینکه بنده در دو دوره ی قبل برای شخص حاج هاشمی پور نوشته ام و اکنون ایشان را نقد و تحلیل می کنم، از پویایی سیاسی و روان بودن تفکر این جانب است نه بر اساس منفعت طلبی و بردگی فکری. قطعا حاج عدل هاشمی پور ؛ نقاط مثبت و ضعفی دارد که همانگونه که در مورد توانایی هایش نوشتم و باعث شعف و شادی برخی ها شد، امیدوارم که در مورد این تحلیل ها نیز حوصله به خرج داده و منتظر پایان باشند و اسباب زحمت بیشتر را فراهم ننمایند.

در مباحث اجتماعی و علوم ارتباطات، پارامترهای تعریف شده ای باعث رشد و تعالی انسان ها می شود و در علوم سیاسی و مدیریت برخی گزاره ها موجب خواهند شد تا یک فرد بتواند رهبری و مدیریت یک طیف یا دسته و حتی جامعه را به عهده بگیرد. 

اجتماعی بودن مهم ترین گزینه ای است که یک رهبر باید داشته باشد و عبارت است از؛ فرایندی که یک فرد باید از طریق آن شیوه های زندگی و طبقات اجتماعی شان را بشناسد و آمادگی عملکرد به عنوان یک عضو را پیدا کند.

انسانِ مدیر باید وابستگی های همنوعانش را درک کند، با دیگران همکاری کند و با توجه به پتانسیلی که دارد در رفع نیازهای کلانِ اجتماعش کوشا باشد.

 یک *مدیر سیاسی* موفق می بایست موجبات رفع وابستگی های متقابل افراد همسو را فراهم کند و به گونه ی موثری با جامعه ارتباط برقرار کند و باید ارزشها و باورداشت های بنیادی جامعه را ملکه ی ذهن خود قرار دهد. 

در مبحث دیگری؛ یک رهبر سیاسی باید"خودِتعمیم یافته ی" قدرتمندی داشته باشد. یعنی اینکه؛ مجموعه ی چشم داشت هایی که آن رهبر معتقد است جامعه و دیگران از او دارند را بپذیرد. 

انچه تاکنون ذکر گردید ؛ اجتماعی بودن و رفع نیازهای جامعه و درک انتظارات طبقات متفاوت مردم ، در ذائقه ی حاج عدل هاشمی پور یا وجود ندارد و یا کمرنگ می باشد. حاج عدل به این مسائل آگاه نیست و اطرافیانش نیز فقط بر اساس تناسبِ منافع خودشان با وی همکاری می کنند و اساسا هیچ گونه وظیفه ی سازمانی تعریف شده ای ندارند.

در این مقال بیشتر به شخصیت سیاسی و تحلیل کاریزمای حاج عدل می پردازم و در مطالب آتی به آسیب شناسی تشکیلات ایشان خواهم پرداخت. 

*شخصیت* به همه ی ویژگی ها و صفاتی اطلاق میشود که نشانگر رفتار یک فرد هستند. الگوهای احساس و تفکر، برداشت های فرد از خود ؛ رویکردها؛ ذهنیت و عادات آشکار یک فرد، شخصیت او را می سازند.

وراثت و محیط طبیعی، که فرد درآنجا کارو زندگی می کند، فرهنگ تجارب فردی و گروهی، همگی از عوامل سازنده ی شخصیت فرد هستند.

*تجارب گروهی* از مهمترین فاکتورهای سازنده ی شخصیت یک فرد است، عضویت در یک گروه خاص بر باور ها و ارزش های فرد تاثیر بالایی دارد.

حاج عدل به واسطه قرار داشتن در محیط های پادگانی و کارگاهی، نگاهی کاملا هرمی دارد و خود را در بالاترین راس هرم می پندارد و با توجه به سرمایه ی مالی نامحدودش ، این نگاه به نوعی دید خودمحورانه و از بالا به زیر دست تبدیل شده است.

حاج عدل ، قدرت برقراری تعادل بین داشته ها و منابع از یک سو و سرمایه های اجتماعی اش را ندارد. قول های کارگاهی و ارجاع طرفداران به اشخاص مختلف و روبرو شدن طیف همسوی هاشمی پور با تلفن های خاموش و درهای بسته ی؛ موجبات رنجش و بدگمانی شدید جامعه به ایشان را فراهم آورده است.

*حاج عدل* *هاشمی پور* در مقام رهبری گروهی نیز مشکلات عدیده ای دارد تا جایی که به یقین می نویسم و اقرار می کنم: قدرت رهبری سیاسی و گروهی را ندارد. 

فردی که میخواهد رهبر یک گروه شود باید درمقامی باشد که بتواند بر رفتار دیگران تاثیربگذارد و نفوذ نماید.

جامعه شناسان دو دسته رهبر را تعریف می کنند: اول رهبری سازمان دِه که رهبر باید به گروه؛ سازمان و جهت بدهد و هدف های گروهش را در ذهنش نگاه دارد و مسولیت تامین وسایل دستیابی به این هدف ها رابه عهده بگیرد . 

*دوم* رهبری روحیه بخش؛ که رهبر می کوشد تا در گروه احساس حسن نیت و هماهنگی ایجاد نماید و از ایجاد شکاف در گروه جلوگیری نماید.

با توجه به دو مولفه ی بالا قضاوت را به مخاطبان فهیم و اقشار جامعه می سپارم.

حاج عدل هاشمی را می توان در مبحث رهبری ، جز رهبران بی تفاوت دسته بندی کرد. 

رهبر اقتدارگرا، به تنهایی تصمیم میگیرد و به دیگران دستور اجرا می دهد.

رهبری دموکراتیک برای رسیدن به اهداف گروه، نظرات اعضا را لحاظ می کند.

رهبری بی تفاوت؛ رهبرعلاقه ای به کارگروهی ندارد و هدف های گروهش برای وی هدفِ درجه ی یک محسوب نمی شود.

حاج هاشمی پور علاوه بر ایرادات فراوانی که در رهبری دارد، عملا نمی تواند یک رهبر سیاسی موفق باشد. شاید ایشان از عقل معاش بالایی برخوردار باشد اما از درجه پایینِ عقل ابزاری آسیب می بیند. دلیل این ادعا را در چند مورد و به صورت تیتر وار معروض می دارم:

*۱-* عدم شناخت پتانسیل افراد و شناخت جایگاه معنوی هواداران.

*۲-* ضعف شدید در انتصابات درون تشکیلاتی و سازمانی.

*۳-* خود تخریبی در تحلیل و ارائه ی داده های آماری اشتباه به جامعه ی مخاطب.

*۴*- عدم قدرت تعامل و سازگاری با ارگانها و سازمانهای مستقر و دولت.

*۵-* خودمحوری و دوری از مشورت گروهی.

*۶-* عدم بهره وری از خرد جمعی و فرار از انتقادات سازنده.

*۷-* سوخت کلانِ سرمایه های انسانی در جهت راضی نگاه داشتن طبقات و افراد خاص..

*۸-* عدم برنامه ریزی جهت همفکری با طبقات مردمی و نگاه مالکانه به آراء و اندیشه های مردم.

*۹-* عدم برنامه ریزی جهت درک و همسویی با طیف سیاسی اصلاح طلب جامعه.

*۱۰-* برخوردهای پادگانی و کارگاهی با هواداران و مردم.

و در پایان از دلایل عدم درایت و رهبری سیاسی حاج عدل هاشمی پور که بالاترین اشتباه و حتی آفتِ فکری ایشان بود، استفاده از افرادی منفعت طلب بود که در گذشته امتحان پس داده بودند و در قبال مسولیت های سیاسی و اجتماعی خود واهداف نماینده ی سابق، بی تفاوت ترینِ افراد بودند چه در تهران و چه در حوزه ی انتخابیه.. افرادی که سالها از حاج عدل سود فراوانِ مالی برده بودند و در پستوهای قاجارگونه برای ایشان تصمیم می گرفتند و مشورت های منفعت طلبانه دادند و هرجایی که نیاز به همدلی بود ، راهشان را جدا کردند و دسته ی دوم افرادی که خود را طلبکارِ مطلق حمایت و پیروزی هاشمی پور دانسته و در برابر خواسته های مردم گارد گرفتند و در برخی مسائل خودشان را نماینده ی تام اختیار مطرح کرده و موجبات سوء استفاده هایی شدند که باز هم بدبینی افکار عمومی را رقم زدند. اشخاصی که از هاشمی پور امتیاز گرفتند و دارای شغل و ...شدند در حالی که بعد از ۱۳۹۵ به قطارِ جریان هاشمی پور وارد شدند. در مجموع *حاج عدل*توان رهبری سیاسی هیچ جریانی در کهگیلویه را ندارد، چه جریانات سیاسی و چه پویش های قومیتی...

یعقوب درویشیان. نازمکان.