» از سر ، به سر شدن این شوریدگی

از سر ، به سر شدن این شوریدگی
تا بلوط ها
که سر از مویه های مادری*
بیرون کشیده اند
تا سکوت مطلق طبل ها در ذهن
پیوند ناگزیر سربازی که به جنگ رفته و
عباسی که از جنگ برنگشته...
در آستانه ی هر اندوهی ایستاده باشم؛
این شعر ،پای مرا
به هر گودالی باز کرده باشد؛
راوی همان کسی است
که در ابتدای واقعه
به خاک افتاده و
اسب های پیر تعزیه
بر نگاه سرخش شیهه می کشند.
شعر/سیده فاطمه صداقتی نیا
منبع -وبلاگ بهاری که از روسری ام گذشت