» بهانه ای برای قدرشناسی

آن روز خیلی شلوغ بود من جز اولین کسانی بودم که زودتر از وقت اداری بر درب اتاق ایشان به انتظار نشسته بودم  لیستی بین دانشجویان رد وبدل میشود وهرکس در آن نام خود را می افزود وقتی خواستم نامم را قید کنم اعداد دو رقمی از نیمه گذشته بود ،درست چیزی شبیه آنچه در مطب پزشکان معروف ومشهور تا قبل از امدن منشی میگذرد.
ساعت به 8صبح نزدیک بود،اتاقی اداری با گنجایشی بیش ازحد.
دو سه ردیفی نیم دایره وار بر گردمیزکارش ایستاده بودند ،هرکس میتوانست خود را به میزش برساند وبا وی فیس توفیس گپی بزندانگار موفقیت بزرگی نصیبش شده بود در بین این خیل چنده نفری او مانده بود واین همه مشتری ،درست روزپنجشنبه (همان روزی که بخش اداری دانشگاه تعطیل است)اماهرگزبرکسی منت نگذاشت برای آمدنش در روز تعطیل.
اگرمیخواستی نگاهت را از دانشجویان بدزدی کوچک پنجره ای اتاقش داشت که بیرون از آن میشد ماشین های خارجی را دیدکه تند تند از این قاب میگذشتند به تندی چرخش نگاه دانشجویان در این فضای بسته .
به حاشیه نرویم،بالاخره نوبت به من هم رسیدوتوانستم مدیر گروه را ببینم "مردی سبزه سیما وخوش خلق،انگار خدایش نخواست در ذاتش بذر تندی وبدخلقی را بکارد.
جواب می دادسوال ها را نه براساس عرف واصول یک به یک بل گاهی دوتا وسه تا باهم بقول ریاضی بلدها از سوال ها فاکتور میگرفت.
ساده پوش ومحترم ،عینکی برچشم داشت نه استکانی بود نه از قوم فانتزی ها
طبق آنچه برمیانه درب اتاقش روی برگه چسبب خورده نصب شده  قید گردیده او کسی نیست جز"محمدرحیمی مدیرگروه مدیریت وبازرگانی"
راستش را بخواهی اینجا میتوانی لمس کنی خونگرمی ومهربانی را با طعم شرجی وجنوب .اینجا اگرچند قدم به سمت چپ برداری چشمت تا سو دارد جزخلیج همیشه فارس  چیزی طلب نمیکند ، آبی وآرام.
اینجا پهنای دل مردمش به پهنای موج های خلیج است نه به پهنای باندی که هز از چند پاره میشود بالنگرکشتی.
 براساس تکلیف انسانی خود و با این ادبیات معلول لازم دانستم سپاس خویش را به مدیر گروه و استادعزیزجناب آقای "محمد رحیمی" تقدیم کنم تا زنده بماند نام انسان های شایسته ومسئولیت شناس ولوگمنام چون وی.