وقتی قرارست در عرصه هنر از چهرهها و فعالان هنری تقدیر و تجلیل شود چگونگی انجام این تجلیلها موضوعی است که کمتر از سوی مدیران و مسئولان دولتی مورد توجه قرار گرفته است. در عرصه تئاتر که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی متولی آن است کمتر چهرههای هنری و هنرمندان برجسته مایل هستند که با تجلیل یا تقدیری به اصطلاح "دولتی" شوند.
بارها و بارها گلایه هنرمندان و فعالان عرصه تئاتر از وضعیت مدیریت دولتی تئاتر و همچنین وضعیت بودجه و کمبود امکانات در این عرصه هنری منعکس شده و نوک همه این پیکانها به سوی متولی دولتی تئاتر است اما هیچگاه طی سالهای اخیر این روند بهبود پیدا نکرده و پاسخ مناسبی به این گلایهها داده نشده است.
به عنوان مثال برخی از چهرههای هنری بعد از سالها فعالیت و تلاش مستمر در راه اعتلای هنر و تئاتر از شرایط مناسبی برخودار نیستند و نبود امنیت شغلی برای نسل جوان و نبود حمایت از هنرمندان پیشکسوت و چهرههای شناخته شدهای که با بیماریهای خاص دست و پنجه نرم میکنند، اعتماد جامعه تئاتری به متولی این عرصه را کم کرده است.
چنین وضعیتی باعث میشود که نشانی با عنوان "نشان ملی هنر" که از سوی دولت به چهرههای هنری اهدا میشود بیشتر به عنوان اقدامی تبلیغاتی قلمداد شود. وقتی شرایط حمایت از هنرمندان تئاتر به لحاظ بودجه، امکانات و امنیت شغلی مناسب نیست دریافت چنین نشانی از سوی چهرههای هنری نیز زیاد مورد استقبال قرار نمیگیرد.
مراسم اختتامیه سی و یکمین جشنواره بینالمللی تئاتر فجر قرار بود مجالی برای اهدای نشان ملی هنر از سوی رئیسجمهور به چهرههای تئاتری نظیر عزتالله انتظامی، جمشید مشایخی، محمدعلی کشاورز، داود رشیدی و ژاله علو باشد. اما از میان این چهرههای شناخته شده و برجسته تنها داود رشیدی و محمدعلی کشاورز حاضر به دریافت این نشان شدند.
البته دلیل حضور نداشتن این چهرهها، وضعیت نامناسب جسمانی عنوان شد که میتوان این دلیل را قبول کرد اما نمیتوان با قطع به یقین به آن استناد کرد. وقتی هنرمندان و چهرههای تئاتری در زمان بیماری و بستری بودن از کمترین امکانات و حمایتها برخوردار هستند و وقتی حقوق ماهانهای که از ظرح تکریم هنرمندان مبلغی حدود 100 تا 200 هزار تومان در ماه است، اهدای نشان ملی هنر به چهرههای تئاتری چه تأثیری بر این روند خواهد گذاشت؟
آیا میتوان از چهرههای تئاتری توقع این را داشت که با اشتیاق فراوان نسبت به دریافت چنین نشانی اقدام کنند؟ وقتی چهرههای تئاتری سالهای سال با عشق و کمترین نفع مالی در این عرصه حضور داشته و فعالیت کردهاند عشق و علاقه مردم و احترامی که از سوی جامعه و اقشار مختلف آن وجود دارد بهترین نشان ملی برای این هنرمندان است.
بهتر آن است که متولی تئاتر رسیدگی به وضعیت معیشتی و کاری هنرمندان تئاتر را در اولویت خود قرار دهد که پرداختن به این موضوع و ایجاد شرایط مناسب برای هنرمندان تئاتر میتواند بهترین نشان برای فعالان هنرهای نمایشی باشد.mehr//
|