» ااا

نگاهم بی آلایش وخیره به سوی چماق ات!!! اینجا ایران است، مهد تمدن، سرزمین گرز سهراب، تبر فرهاد، سپر انوشیروان، چماق بزرگواران! اینجاست مهد تمدن. خدایا! وامانده ام به افکار پریشان و شاید پریوش خود! مانده ام یا واداده ام نمیدانم، اما خوب میدانم که سینه لیلی پر از ضربه تیشه بود، اما نه به ریشه که به هیمنت و چابکی و مایه بن و بن و ریشه. خدایا! گرز گران نبود سپر بلا نبود چماق جفا نبود. خدا خدا نبود؟! نعوذ باا... اگر سنگ فرش زمینت گردم تویی و به حق، به حق منم که باید به حرص و حرث و حراستم به شکستن تابوی مرزهای شکسته دنیا و به یابوی گناه معذرت خواهی بدتر از گناه، مرز زاگرس نشینانم را به چماق کوبیده بر سر یاوه گویان فتنه گرنامی نهم. ای یاوه گویان! به چه اندیشه ای بپا شدید و اصلاح و امید پیشه کردید که تا کلمه نامانوس با ما وعشق احمدی ها، عدالت بیچاره باز هم سرگردون بشه و هم آواره! خدای این راه را روا دارد؟ اینجا سوق است در کهگیلویه! اینجاست گچساران سراپا ریشه! بویراحمد همین نزدیکی هاست! سیلوکلوار نیز از فرهنگ مانای سی سخت پیشه گرفت! کت بهمئی و بهمئی ایل خداکرم را از آریوبرزن به مرز انقلاب رساند! کجاست چماق دکتر ملک حسینی و پرهیزگار و ربانی و من و تو و جامعه من و تو؟ سکوت تاجگردون ها دنیا را به حیرت وامیدارد یا چماق مشی النقی؟ دیگه نمی گوئیم کبد و کلیه و چشم در آلمان پیوند میخورد! اینجا یاسوج است. محل مسافران پیوندگیر. اینجا عمل قلب، یک مریضی نیست، تفننی است به مانند اصلاح بینی. اینجا شهر عشق است، درود است و سرعین، باغملک است و نهاوند. اینجا یاسوج است و دهدشت و لیکک، معنا ندارد، اینجا ایران است، جایی که دیگر از حسینی نخواهیم شنید "پایی که بر جای ماند" اینجا حسینی از ده برآفتاب و سرفاریاب، تولید و اختراع و خلاقیت و رفاقت می بیند. ای چماقداران دیگر داعیه ما نباشید که اینجا اگر پایی بر جا ماند به اقتدار بود، اگر قلم بدست بودیم افتخار بود، اگر خون شهید را مزمزه میکردیم شهادت بود. بود و بودند تا امروز به کلام و قلم، کم نیاریم و چماق بر سر تدبیرشان نکوبیم، که این خود فتنه است! خود فتنه است بر تایید رهبر و ملت و مجلس ملت! بهاره حسینی به وقت بخت بد خود - 21/05/92